Over mij en Vayla
Ik ben geen schrijver - maar toch ga ik dit nieuwe stukje van mij proberen. Proberen mijn gedachten en gevoel op digitaal papier te zetten. Een voor mij nieuwe manier van zelfzorg en zelfexpressie. Het zal niet perfect zijn maar ik heb een doel: de wereld een beetje beter te laten begrijpen hoe het is om te leven met een anders werkend brein. Ik ben eerder al met de figuurlijke billen bloot gegaan op mijn social media kanalen, maar nu ga ik met mijn hele lichaam bloot.
Ik leef met autisme, ADHD, PTSS en depressie. Dat betekent dat mijn hoofd vaak te veel voelt, te diep denkt en te weinig rust kent. Maar het betekend ook dat ik intens beleef, eerlijk voel en echt wil verbinden.
Door hier open te delen - rauw, kwetsbaar, maar ook hoopvol - wil ik herkenning bieden aan anderen die zich net zo voelen. Als mijn verhaal ervoor kan zorgen dat iemand zich iets minder alleen voelt, dan is het dat allemaal waard.
Als je mij zou ontmoeten, zou je eerst mijn zachte stem horen - bedachtzaam, soms wat terughoudend - maar achter die rust schuilt een hoofd dat altijd in beweging is. Mijn wereld is intens: ik voel veel en diep, denk veel, en neem de kleinste details waar die anderen vaak voorbijgaan. Dat is overweldigend, maar het is ook wat mij maakt tot wie ik ben.
Elke dag zoek ik opnieuw een balans tussen wat ik voel en wat de wereld van mij vraagt. Mijn dagen bestaan uit kleine overwinningen: een rustige wandeling met Vayla, een gesprek met een behandelaar, mijn huis opruimen of een moment waarop mijn hoofd wel een keer stil is.
Dieren zijn mijn passie. Ik voel mij veilig en gewaardeerd voor wie ik ben. Ze geven mij voor even een gevoel van zelfvertrouwen. Fotografie doet dat ook voor mij. Ik kan mezelf verstoppen in de camera en zie het leven met een bepaald perspectief - ik heb controle in alle aspecten.
Voordat Vayla in mijn leven kwam, was er Enzo - mijn eerste hond, mijn rots, mijn veilige haven in een overweldigende wereld. Enzo was geen assistentiehond op papier, maar in alles wat hij deed was hij er wel een. Hij voelde mij feilloos aan en kwam dan stevig tegen mij aan zitten als mijn hoofd te vol werd. Met Enzo leerde ik dat stilte ook liefde kan zijn - een blik, een ademhaling, een aanwezigheid die woorden onnodig maakte. Hij was mijn maatje in mijn moeilijkste jaren.
In 2023 moest ik afscheid van hem nemen. Iets waar ik nooit overheen ga komen. Ik ben dankbaar voor alles wat hij voor mij heeft gedaan. Zijn pootafdruk staat voorgoed in mijn hart. Elke stap die ik nu met Vayla ga zetten, is vanwege hem en is hij figuurlijk bij. Zonder hem was ik nu niet geweest waar ik nu ben. Ik ga er ook maar gewoon vanuit dat hij ervoor heeft gezorgd dat Vayla en ik nu samen zijn en Vayla in zijn voetstappen treedt.
Een nieuwe hond... Dat vond ik toch wel een beetje moeilijk. De stilte die achterbleef was zwaar — en hoewel ik diep vanbinnen wist dat ooit een nieuwe hond me weer zou kunnen helpen, voelde het moeilijk om dat toe te laten. Alsof kiezen voor een nieuwe hond betekende dat ik Enzo losliet. Maar liefde verdwijnt niet; ze verandert van vorm.
Door Enzo hebben poedels mijn hart verovert. Het was dus ook geen moeilijke keuze welk ras mijn assistentiehond ging worden. Juist! Een zwarte poedel, maar dan wel een maat groter.
Daar is ze dan: Vayla!
Een ander karakter, een nieuw begin — maar met dezelfde zachte blik die tot diep vanbinnen lijkt te begrijpen. Vayla is mijn maatje, mijn steun, en mijn toekomstige assistentiehond. Ze helpt me om opnieuw te durven vertrouwen: op mezelf, op het leven, op verbinding.
Waar Enzo me leerde wat rust is, leert Vayla me wat groei is.
Soms voelt het alsof er iets van Enzo in haar leeft — in haar kalmte, haar aanwezigheid, haar vermogen om te voelen zonder woorden.
Samen bouwen we verder aan wat hij is begonnen: een leven met meer vrijheid, veiligheid en zachtheid.