In een eerdere blog heb ik verteld dat ik op dit moment een zelfbeeldgroepstraining volg om het beeld van mijzelf te verbeteren. In het begin was ik vrij sceptisch of ik echt iets zou gaan hebben aan deze training. Ik begon deze training dan ook met een hoofd vol met diagnoses, patronen en oude overtuigingen. Met de luide stem van Patricia in mijn hoofd, die klaar stond met commentaar. Want positief over jezelf praten? Dat voelt al snel als opscheppen. Het is zwaar en het gevoel dat ik het moet verdienen.

Er zijn fases in mijn leven waarin het voelt alsof ik meer tijd doorbreng in mijn hoofd dan in de wereld om mij heen. Gevangen tussen gedachten en in gevecht met onder andere Patricia. Het voelt soms alsof de zuurstof om mij heen gemaakt is van dikke stroop en elke ademhaling zoveel meer moeite kost.

Engeland, een van mijn favoriete landen. Er is iets bijzonders aan even weg zijn van huis. Waar ik vroeger erg last had van heimwee, voelt het nu als iets wat ik echt nodig heb. Andere lucht, andere geluiden, andere ritmes. Terwijl ik hier in Engeland zit, samen met mijn moeder, oma, haar zus en natuurlijk Vayla, voel ik een soort rust die ik thuis niet ervaar. Misschien is het omdat ik figuurlijk een deel van mijn dagelijkse problemen niet in mijn koffer heb meegenomen. Misschien is het een soort pauze.

Het fijne aan een zondag (met zo min mogelijk regen) is dat je deze dag ook kan gebruiken om leuke dingen te doen. Een activiteit waarin bijvoorbeeld geen werk of dagelijkse problemen naar voren komen. Een vriendin van mij gaf Vayla en mij vandaag onze tweede speurles en een andere vriendin was mee om het spoortje te lopen voor Vayla. Ik vind het belangrijk dat Vayla niet alleen mijn steun is, maar ook haar eigen uitlaatklep heeft, een moment van ontspanning en uitdaging. Het voelt goed om haar iets terug te geven wat helemaal voor haar is.

Een tijd geleden vroeg mijn behandelaar en regiebehandelaar of ik nog hulpvragen had. Ik dacht: “Ja, heb je even?”, maar dat mag ik van Patricia natuurlijk niet zeggen. Deze vraag overviel mij ook een beetje, waardoor ik op dat moment eigenlijk vastliep en geen antwoord wist te formuleren. Ineens popt er toch een onderwerp in mij op: mijn dramatisch slechte zelfbeeld. Ik opperde dat, en zij waren het ermee eens dat daar ruimte voor verbetering is.

Daar gaat ie dan - mijn eerste blog. Wel eng, moet ik zeggen. Ik heb lang getwijfeld of ik dit wel moest doen: een blog beginnen. Mijn woorden delen. Mijn hoofd nog verder openzetten voor de wereld. Want ja... ik ben helemaal geen schrijver. Maar ergens diep vanbinnen wist ik dat ik dit wilde proberen - niet om perfect te schrijven, maar om echt te zijn.