Het fijne aan een zondag (met zo min mogelijk regen) is dat je deze dag ook kan gebruiken om leuke dingen te doen. Een activiteit waarin bijvoorbeeld geen werk of dagelijkse problemen naar voren komen. Een vriendin van mij gaf Vayla en mij vandaag onze tweede speurles en een andere vriendin was mee om het spoortje te lopen voor Vayla. Ik vind het belangrijk dat Vayla niet alleen mijn steun is, maar ook haar eigen uitlaatklep heeft, een moment van ontspanning en uitdaging. Het voelt goed om haar iets terug te geven wat helemaal voor haar is.

Een tijd geleden vroeg mijn behandelaar en regiebehandelaar of ik nog hulpvragen had. Ik dacht: “Ja, heb je even?”, maar dat mag ik van Patricia natuurlijk niet zeggen. Deze vraag overviel mij ook een beetje, waardoor ik op dat moment eigenlijk vastliep en geen antwoord wist te formuleren. Ineens popt er toch een onderwerp in mij op: mijn dramatisch slechte zelfbeeld. Ik opperde dat, en zij waren het ermee eens dat daar ruimte voor verbetering is.

Daar gaat ie dan - mijn eerste blog. Wel eng, moet ik zeggen. Ik heb lang getwijfeld of ik dit wel moest doen: een blog beginnen. Mijn woorden delen. Mijn hoofd nog verder openzetten voor de wereld. Want ja... ik ben helemaal geen schrijver. Maar ergens diep vanbinnen wist ik dat ik dit wilde proberen - niet om perfect te schrijven, maar om echt te zijn.