Daar gaat ie dan - mijn eerste blog. Wel eng, moet ik zeggen. Ik heb lang getwijfeld of ik dit wel moest doen: een blog beginnen. Mijn woorden delen. Mijn hoofd nog verder openzetten voor de wereld. Want ja... ik ben helemaal geen schrijver. Maar ergens diep vanbinnen wist ik dat ik dit wilde proberen - niet om perfect te schrijven, maar om echt te zijn.
Iedereen zegt altijd: schrijven helpt!
En ja, dat kan kloppen. Maar daar is Patricia weer, mijn innerlijke criticus. Zij vindt dat schrijven maar onzin:
“Wat heb je daarna aan die volgekladde A4’tjes”
“Waarom zou iemand dit willen lezen? Het maakt niks uit”
“Je kan beter je tijd besteden aan iets productiefs”
“Waarom zou je je leven opschrijven, dan wordt het echt”
Patricia is zo overtuigend dat ik heel lang heb geloofd dat ze gelijk had. Maar ik ben Patricia niet, ik heb een eigen mening. Daarom heb ik besloten: ik schrijf wél. Voor mezelf, om mijn hoofd en hart te begrijpen, en tegelijkertijd deel ik het met de wereld. Patricia is uiteraard niet tevreden – maar hé, een compromis is al een overwinning.
Met deze blog wil ik eerlijk, rauw en hoopvol zijn. Ik wil laten zien dat leven met een ander brein niet alleen moeilijk is, maar ook intens, gevoelig en vol kleine overwinningen.
Als iemand hier iets leest en denkt: “hé, dat herken ik”, dan is dat genoeg. Dan was het schrijven al de moeite waard.
Reactie plaatsen
Reacties