Patricia, Vayla en ik: de groepstraining Zelfbeeld

Een tijd geleden vroeg mijn behandelaar en regiebehandelaar of ik nog hulpvragen had. Ik dacht: “Ja, heb je even?”, maar dat mag ik van Patricia natuurlijk niet zeggen. Deze vraag overviel mij ook een beetje, waardoor ik op dat moment eigenlijk vastliep en geen antwoord wist te formuleren. Ineens popt er toch een onderwerp in mij op: mijn dramatisch slechte zelfbeeld. Ik opperde dat, en zij waren het ermee eens dat daar ruimte voor verbetering is.

Uiteraard hebben ze daar een oplossing voor: een groepstraining Zelfbeeld. Zij legde het principe uit en vroegen aan mij of ik dat zag zitten. Zij wisten niet dat mijn brein al gestopt was met luisteren na het woord “groepstraining”…

“Oh nee, een groep, dat is een sociale aangelegenheid…”

“De andere zullen vast beter in een groep functioneren dan ik”

“Als ik maar geen rare dingen ga zeggen”

“Ik ga sowieso opvallen, want ik heb een hulphond”

“Wat als ik emotioneel word, dan ziet iedereen dat”

Zoveel gedachten slingeren door mijn hoofd. Mijn behandelaars zagen mijn twijfel en gaven aan dat ik ook nog even tijd mocht nemen om erover na te denken. Na wikken, wegen en mijn gedachtes te rationaliseren - want ja, iedereen zit daar met dezelfde kwetsbaarheid als jij - heb ik besloten om deze training toch te gaan doen.

Vandaag was dan de dag dat de reeks aan trainingen begon. Nieuwe gezichten, veel gepraat, onbekende energie, maar gelukkig is een van de begeleiders mijn behandelaar en heb ik dus een bekend gezicht in de groep zitten. En natuurlijk was Vayla ook mee. Door alleen al naar haar te kijken, herinnerde ze mij om gewoon door te blijven ademen.

Mijn negatieve zelfbeeld is natuurlijk niet zomaar uit de lucht komen vallen. Jarenlang gepest worden op school, vaak het gevoel te hebben dat ik “anders” ben, dat ik juist te veel of te weinig was, heeft sporen achtergelaten. Autisme en ADHD maken prikkels zoveel meer intenser en sociale situaties zijn vaak zwaarder, waardoor ik moeite heb met negatieve ervaringen los te laten. Als je maar vaak genoeg hoort dat je niet goed genoeg bent, blijft Patricia je de jaren daarna maar al te graag eraan herinneren. Die overtuigingen zitten zo diep dat, ondanks je beter weet, het altijd blijft knagen.

Daar zitten we dan. Met acht anderen rondom een grote tafel. Vayla aan mijn zijde en Patricia in mijn hoofd. Ze had het maar druk deze ochtend:

“En jij denkt je zelfbeeld even te gaan veranderen, veel succes er mee”

“Je bent al jarenlang bezig met jezelf te verbeteren, hoezo zou zo’n training van een aantal weken je gaan helpen?”

Haar stem maakt het zo moeilijk om te geloven dat ik het waard ben om te leren, om te groeien, en om vriendelijker naar mezelf te gaan kijken. Maar ondanks haar commentaar ben ik toch gegaan. Ik heb daar gezeten, geluisterd en meegedaan. Dat was al een overwinning op zich.

Vandaag voelde ik spanning, twijfels maar ook een beetje trots. De hoogte van de sprong maakt niet uit; wat telt, is het feit dat je uit je comfortzone stapt.