Engeland, een van mijn favoriete landen. Er is iets bijzonders aan even weg zijn van huis. Waar ik vroeger erg last had van heimwee, voelt het nu als iets wat ik echt nodig heb. Andere lucht, andere geluiden, andere ritmes. Terwijl ik hier in Engeland zit, samen met mijn moeder, oma, haar zus en natuurlijk Vayla, voel ik een soort rust die ik thuis niet ervaar. Misschien is het omdat ik figuurlijk een deel van mijn dagelijkse problemen niet in mijn koffer heb meegenomen. Misschien is het een soort pauze.
De zus van mijn oma woont al sinds haar jonge jaren in Engeland en heeft hier destijds een leven opgebouwd. Jaarlijks proberen we te regelen dat mijn oma en zij even samen zijn, als enige twee overgebleven zussen van dat gezin. Het maakt het bijzonder om met drie generaties op een soort van vakantie te zijn. Veel praten over vroeger en zo leer ik veel over mijn geschiedenis vanuit de kant van mijn moeder. We spelen ook spelletjes, althans, het is maar één specifiek spel: rummikub. Gelukkig hebben we allemaal een gedoseerde portie fanatisme en blijft het een gezellig spel. Maar als de zus van mijn oma drie keer achtereen wint, voel ik toch wel een beetje gezonde irritatie opkomen, haha.
Ook al zijn veel prikkels vergelijkbaar aan die van thuis, kan ik deze toch net beter hebben. Mijn brein komt even uit de sleur van thuis. Het geeft mij de ruimte om meer in het moment te kunnen zijn; mijn hersenen worden meer “verplicht” te observeren in plaats van te piekeren. Maar Patricia, ja, ze is wel meegereisd helaas:
“Oh, jij denkt even te kunnen ontsnappen aan mij?”
“Wat zullen mensen hier wel denken dat je rondloopt met een hulphond?”
“Vayla is nog maar een pup, als ze zich misdraagt heb je alle aandacht”
“Je gaat vast fouten maken in het verkeer; ze zien aan je kenteken dat je hier niet vandaan komt. Zullen ze wel denken: ‘daar heb je die Nederlanders weer’.”
“Je probeert wel iets leuks te doen, maar daar ga je toch niet van genieten”
“Engels praten, dat kan je toch helemaal niet. Dat horen ze gelijk”
STOP!!
Gelukkig heb ik dat woord mezelf kunnen aanleren. Daardoor kan ik Patricia meer op de achtergrond plaatsen en mijzelf laten afleiden door de omgeving samen met Vayla.
Het is ook de eerste reis van Vayla. Wat ben ik ontzettend trots op haar. Hoe gestrest ze voorheen in de auto was door haar wagenziekte, hoe ontzettend chill ze nu is. Door de ramen van de auto is ze de omgeving aan het bestuderen. Ze is een echte avonturier en gaat vol overgave op ontdekkingstocht, hier in de wijk waar mijn oma’s zus woont, maar zeker ook in de heuvelachtige bossen rondom London. Elk grassprietje, elke steen, elk takje, alles wordt nauwkeurig onderzocht. Haar neus draait overuren, als ze nog maar genoeg snuffeluren overhoudt voor thuis. Ik vind het zo mooi om haar te zien genieten. Ze gaat zo op in haar omgeving, hoe nieuwsgierig ze is, en hoe ze helemaal in het moment leeft. Elk spoor, elke geur is een klein avontuur voor haar, en ik kan niet anders dan glimlachen terwijl ik naar haar kijk.
Mijn moeder, Vayla en ik hebben vandaag een wandeling gemaakt in een bos vlak onder London. Die geur van het bos maakte mij meteen blij. De ingang van het bos was niet meteen duidelijk te vinden, maar mijn moeder en ik hebben toch een klein paadje gevonden. Al gauw liep dit paadje vrij steil naar boven: “dat wordt klimmen”, dacht ik. Mijn moeder had daar dan even geen rekening mee gehouden, maar we hebben het toch gedaan. Vayla was door het dolle heen. Springen, rennen, klimmen, ze vond het enig. Ze rende vaak zo hard dat ze meerdere keren uit te bocht vloog en een stukje de berg af rolde. Daarnaast is de coördinatie van haar maar 6 maanden oude lijfje ook niet perfect, hup daar ging ze weer, rollend naar beneden. Dat maakte haar helemaal niets uit. Ze rende, sprong en klom gewoonweg vrolijk door.
Doordat Vayla zo geniet, kan ik ook genieten. Ze duwt Patricia naar achteren in mijn hoofd, waardoor ik het daarna zelf kan overnemen. Ik voel mij dan fijn, ik heb het naar mijn zin en ik voel mij enigszins “normaal”.
Reactie plaatsen
Reacties